Крызіс філасофіі алімпізму ў перыяд 1972-1980 гг.: прэзідэнт МАК Майкл Морыс лорд Кіланін як абаронца ідэалаў спорту

Abstract

Спартыўны рух, які ўвасоблены ў спаборніцтвах Алімпійскіх гульняў, адназначна можа быць ін- тэрпрэтаваны на падставе філасофіі жыцця, што ў дадзеным кантэксце вызначаецца як алімпізм. Фун- даментальныя прынцыпы алімпізму маюць непасрэдныя адносіны да этычнай праблематыкі. Філасофія жыцця ў трактоўцы алімпізму вялікую ўвагу надае маральным пастулатам, якія распаўсюджваюцца на кожную чалавечую асобу. Развіццё і распаўсюджванне алімпійскага руху ў другой палове ХХ стагоддзя неаднаразова ўваходзіла ў супярэчнасці з разнастайнымі сацыяльна-палітычнымі акалічнасцямі. Нягледзячы на тое, што кіраўніцтва Міжнароднага алімпійскага камітэта ўсяляк падкрэслівала сваю не- датычнасць да палітычных уплываў, яму неаднаразова прыходзілася прымаць адпаведныя рашэнні, каб аслабіць міжнародную напружанасць. Падставы філасофіі алімпізму былі падвергнуты выпрабаванню на іх трываласць. Ідэя алімпійскага спорту з неабходнасцю стала сам-насам з такімі сацыяльнымі з’явамі, як апартэід, тэрарызм і байкот. Сусветнае супольніцтва стала выразна падзяляцца на два канфрантацыйныя блокі. Неадназначнасць становішча ў яго тагачасным выглядзе неабходна было прывесці да адпаведнай суцэльнасці згодна з палажэннямі Алімпійскай хартыі. Гэты працэс адбываўся на фоне татальнага супрацьборства паміж дзвюма наймацнейшымі супердзяржавамі – СССР і ЗША.