НАЦЫЯНАЛЬНА-КУЛЬТУРНАЯ ПРАБЛЕМАТЫКА Ў ГРАМАДСКА-ЦАРКОЎНЫМ ЖЫЦЦІ ПРАВАСЛАЎНАГА НАСЕЛЬШЦТВА ЗАХОДНЯЙ БЕЛАРУСІ (1921-1939 гг.)

Abstract

У артыкуле прааналізавана пазіцыя праваслаўнага духавенства, грамадска-царкоўных арганізацый адносна культуры, мовы, традыцый беларускага насельніцтва на тэрыторыі Заходняй Беларусі ў 20-30-я гг. XX ст. Прадметам дадзенага даследавання з’яўлялася дзейнасць розных заходнебеларускіх праваслаўных грамадскіх аб’яднанняў. У артыкуле падкрэсліваецца, што беларускі праваслаўны рух не атрымаў шырокага развіцця і абмяжоўваўся пераважна Вільняй і Віленскім ваяводствам. Сярод прычын слабасці беларускага праваслаўнага руху вылучаны ўстойлівая, традыцыйная прыхільнасць духавенства да выкарыстання ў рэлігійнай практыцы царкоўнаславянскай і рускай моў, ва ўзаемаадносінах з вернікамі - рускай мовы, другараднасць нацыянальнай праблемы для беларускага насельніцтва ў параўнанні з пытаннямі сацыяльна-эканамічнага характару, нешматлікасць беларускай інтэлігенцыі, адсутнасць беларускамоўнай рэлігійнай літаратуры. Зроблена выснова аб тым, што па меры ўзмацнення залежнасці ад польскіх улад праваслаўная царква ўсё больш актыўна ўцягвалася ў працэсы дэрусіфікацыі і паланізацыі, асабліва з сярэдзіны 1930-х гг.